کد مطلب:141876 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139
شهادت محمد
محمد بن عبدالله، در روز عاشورا ده نفر از دشمن را از پای درآورد. [1] ]او كه همراه دیگر برادران خود به میدان آمده بود، دیری نگذشت كه در آن حمله گروهی[، به دست «عامر بن نهشل تمیمی» به فوز شهادت نائل آمد. [2] .
در زیارت ناحیه مقدسه آمده: «السلام علی محمد بن جعفر». [3] او به جای پدرش عبدالله ابن جعفر طیار كه همسر حضرت زینب علیهاالسلام بود، در كربلا حضور یافت. او برادرش عون را هنگام جهاد همراهی كرد، تا او را با بدن مقدس خود حراست كند. قاتل او «عامر بن نهشلی تمیمی» مورد لعنت امام قرار گرفته است. [4] .
عبدالله بن جعفر، از علاقمندان به اهل بیت علیهم السلام بود كه توفیق حضور در كربلا را نیافت؛ ولی تلاش هایی برای اصلاح امور و ابراز خیرخواهی در حادثه كربلا به انجام رساند كه پیش از این به موردی از آن اشاره كردیم. [5] او بعد از جریان كربلا در مدینة النبی صلی الله علیه و آله برای شهدای كربلا - بویژه امام حسین علیه السلام - برنامه عزاداری راه انداخت. در آن جلسه غلام او «ابوالسلاسل» گفت: این آن چیزی است كه از حسین علیه السلام بر ما وارد شده است. عبدالله از این نكته برآشفت و كفش بر او پرتاب كرد و پس از توهینی به او گفت: «اللحسین تقول هذا؟ والله لو شهدته لأحببت ألا افارقه حتی اقتل معه و الله انه لمما یسخی بنفسی عنهما
و یعزینی عن المصاب بهما، انهما اصیبا مع اخی و ابن عمی مواسیین له صابرین معه؛ آیا به حسین این گونه می گویی؟! به خدا قسم، اگر با او می بودم، هرگز از او جدا نمی شدم تا این كه كشته شوم؛ سوگند به خدا، آن دو نفر (عون و محمد) از كسانی بودند كه در جان خود، سخاوت كردند و بر من مصیبت آن دو سهل و آسان است؛ چون آنها با از خودگذشتگی و شكیبایی با برادرم و پسر عمویم رفتار كردند». سپس به كسانی كه در جلسه حضور داشتند روكرده و گفت: «الحمدلله عز علی مصرع الحسین ان لا اكن اسیت حسینا بیدی، فقد آساه ولدی؛ [6] خدا را سپاس كه شهادت حسین را نزد من عزیز داشت؛ به این كه اگر من خودم او را یاری نرسانیده ام، به واسطه دو فرزند او را یاری كرده ام».
درسی كه می توان گرفت: بی شك شهادت عون و محمد افتخاری برای عبدالله بن جعفر و مادر دلاورشان علیهاالسلام خواهد بود و همگان به این افتخار غبطه خواهند خورد.
در زیارت ناحیه مقدسه آمده: «السلام علی محمد بن جعفر». [3] او به جای پدرش عبدالله ابن جعفر طیار كه همسر حضرت زینب علیهاالسلام بود، در كربلا حضور یافت. او برادرش عون را هنگام جهاد همراهی كرد، تا او را با بدن مقدس خود حراست كند. قاتل او «عامر بن نهشلی تمیمی» مورد لعنت امام قرار گرفته است. [4] .
عبدالله بن جعفر، از علاقمندان به اهل بیت علیهم السلام بود كه توفیق حضور در كربلا را نیافت؛ ولی تلاش هایی برای اصلاح امور و ابراز خیرخواهی در حادثه كربلا به انجام رساند كه پیش از این به موردی از آن اشاره كردیم. [5] او بعد از جریان كربلا در مدینة النبی صلی الله علیه و آله برای شهدای كربلا - بویژه امام حسین علیه السلام - برنامه عزاداری راه انداخت. در آن جلسه غلام او «ابوالسلاسل» گفت: این آن چیزی است كه از حسین علیه السلام بر ما وارد شده است. عبدالله از این نكته برآشفت و كفش بر او پرتاب كرد و پس از توهینی به او گفت: «اللحسین تقول هذا؟ والله لو شهدته لأحببت ألا افارقه حتی اقتل معه و الله انه لمما یسخی بنفسی عنهما
و یعزینی عن المصاب بهما، انهما اصیبا مع اخی و ابن عمی مواسیین له صابرین معه؛ آیا به حسین این گونه می گویی؟! به خدا قسم، اگر با او می بودم، هرگز از او جدا نمی شدم تا این كه كشته شوم؛ سوگند به خدا، آن دو نفر (عون و محمد) از كسانی بودند كه در جان خود، سخاوت كردند و بر من مصیبت آن دو سهل و آسان است؛ چون آنها با از خودگذشتگی و شكیبایی با برادرم و پسر عمویم رفتار كردند». سپس به كسانی كه در جلسه حضور داشتند روكرده و گفت: «الحمدلله عز علی مصرع الحسین ان لا اكن اسیت حسینا بیدی، فقد آساه ولدی؛ [6] خدا را سپاس كه شهادت حسین را نزد من عزیز داشت؛ به این كه اگر من خودم او را یاری نرسانیده ام، به واسطه دو فرزند او را یاری كرده ام».
درسی كه می توان گرفت: بی شك شهادت عون و محمد افتخاری برای عبدالله بن جعفر و مادر دلاورشان علیهاالسلام خواهد بود و همگان به این افتخار غبطه خواهند خورد.
[1] مناقب آل ابي طالب، ج 4، ص 106.
[2] مناقب آل ابي طالب، ج 4، ص 106؛ مقاتل الطالبيين، ص 92؛ تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 469.
[3] اقبال الاعمال، ج 3، ص 76 و 363.
[4] اقبال الاعمال، ج 3، ص 76.
[5] مراجعه كنيد به معرفي عون بن جعفر بن ابي طالب رضي الله عنه.
[6] الارشاد، ج 2، ص 124.